هفته های اول ورودم به حوزه با یکی از طلبه های کلاس که اسمش زهرا بود آشنا شدم دختری از جنس دهه هفتادی که تا خونه باهم می رفتیم یک روز توی راه برایم گفت که مردد هستش بین دانشگاه و حوزه و من که محیط دانشگاه را تجربه کرده بودم و محاسن حوزه را با تمام وجود حس می کردم برایش تفاوت های این دو را شرح دادم او خیلی خوب به حرفام گوش می کرد ولی توی دلم به خودم می گفتم کاش این حرفها را از زبان فردی بشنوه که شخصیت خاصی داشته باشد تا روی زهرا بیشتر اثر بگذارد دائم نگران بودم که نکند دراوایل راه طلبگی از حوزه انصراف دهد تا اینکه ما به دوره ی طلیعه حضور که در قم برگزار شده بود رفتیم در آنجا معاون فرهنگی کل استان لرستان، خانم عزیزی برای ما سخنرانی کردند و لابلای صحبت هایشان گفتند:

” …اگر  ذهنتان بین دانشگاه و حوزه مردد هست تردید را کنار بگذارید و بدانید سربازی امام عصر (عج) بهترین راه می باشد …”

وقتی اینو شنیدم یکدفعه هیجان زده شدم و به سرعت به زهرا نگاه کردم ببینم آیا این صحبت خانم عزیزی را شنید یا نه ، دیدم با تمرکز خاصی داره به خانم عزیزی نگاه می کنه و من خیالم راحت شد.

وقتی داخل محوطه داشتیم باهم قدم می زدیم به زهرا گفتم راستی صحبت های خانم عزیزی روی تصمیمت اثر گذاشت ؟ زهرا یه لبخند ملیحی زد و با آرامش خاصی گفت آره خیلی زیاد .

چند هفته بعد

 دیروز سر کلاس پژوهش که استاد مربوطه ماها را مجبور کرده بودن که دلنوشته بنویسیم وقتی زهرا دلنوشته اش را در کلاس خواند و همگی او را تشویق کردند بی اختیار به یاد خانم عزیزی افتادم.

و اما دلنوشته ی زهرا :

آقای من ،مولای غریب من ،می خواهم به سوی تو برگردم ، یقین دارم بر گذشته های پر از غفلتم کریمانه چشم می پوشی، می دانم توبه ام را قبول و با آغوش باز مرا می پذیری .می دانم در همان لحظه ها ، روزها و سال های غفلتم نیز برایم دعا می کردید .
من از تو گریزان بودم اما تو همچون پدری مهربان دور از دور مرا زیر نظر داشتی ! کاش در کلاس اول دبستان آموزگارم نام زیبای تو را سرمشق دفترچه تکلیفم قرار می داد.
در دوره راهنمایی هیچ کس مرا به خیمه سبز تو راهنمایی نکرد. در سال های دبیرستان کی مرا با شما که مدیر عالم امکان هستی ، پیوند نزد. در کلاس تاریخ کی مرا با تاریخ نجیب غربت و تنهایی شما آشنا نکرد. چرا موضوع انشای ما بجای علم بهتر است یا ثروت از شما و از ظهور و از روش های جلب رضایت شما چیزی نبود؟! مگر نه بی تو نه علم خوب است و نه ثروت ؟ ای کاش وقتی برای آموختن یک زبان خارجی به زحمت می افتادم به من می گفتند او تمام زبان ها و گویش ها و لهجه ها را می داند.با مثبت بی نهایت و منفی بی نهایت در ریاضیات آشنا شدم آن زمان کسی از این مفاهیم برایم مصداق عینی ترسیم نکرد که شما منشأ تمام خوبی های عالم هستید و دشمنان شما منشاء پلیدی دو عالم هستند. در زنگ شیمی وقتی سخن از چرخش الکترونها به دور هسته ی اتم به میان می آمد اشارتی کافی بود تا من بفهمم تمام عالم هستی به گرد وجود شیرین تو می چرخد.
در فیزیک قوانین شکست نور را به من آموختند ولی نفهمیدم نور خدا تویی! از سرعت سرسام آور نور برایم گفتند اما اشاره نکردند شعاع دید امام معصوم علیهم السلام تا کجاست و نگفتند امام در یک لحظه می تواند تمام عوالم و کهکشان ها را از نظر بگراند و از احوال همه ی ساکنان زمین و آسمان باخبر شود. وقتی برای کنکور درس می خواندم کسی مرا برای ثبت نام در دانشگاه معرفت و محبت امام زمان عج تشویق نکرد.
اینک درعمق وجودم تو را یافته ام گویی دوباره متولد شده ام و اگر کسی همچون من از عمری غفلت به تو رسید حق دارد احساس تولدی دوباره کند و از تو نخواهد در فتنه های آخرالزمان دست او را نگیری .حق دارد به شکرانه این نعمت پیشانی ادب بر خاک بساید و بگوید : الحمدالله الذی هدانا لهذا و ما کنا لنهتدی لولا أن هدانا الله