آسمانِ چهارم

چون تکلیف امت اسلامی در زمینه‌ هدایت، در زمینه‌ی حکومت، در این حادثه‌ی غدیر معیّن شده است.

منبع : http://farsi.khamenei.ir/others-note?id=34404

مردی از امام سجاد علیه السلام از معنای این سخن نبوی (ص) «من کنتُ مولاه فعلیّ ٌ مولاه» پرسید، آن حضرت در پاسخ وی فرمود : أخبَرهم أنّه الامامُ بعدَه ؛ به آنان از امامت علی بن أبی طالب علیه السلام خبر داد.

معانی الأخبار،ص 65 ، ح1 ؛اثبات الهداة ،ج 2 ص34 ،ح 139

منبع: مدرسه سبز غدیر ،چاپ ششم 1391 ، ص 230

اگر روزی دوست شما بگوید «من رسول اللّه را دیدم»، از گفته او تعجب می کنید و می پندارید که شوخی می کند.شاید هم با خود بگویید حتما منظور دیگری داشته است.

برای یافتن حقیقت این ادعا بر سر سفره سخن علی علیه السلام مهمان می شویم. آن امام بزرگ وار می فرمایند:

«اِنَّ المسکینَ رسولُ اللّه …؛ همانا انسان فقیر و نادار، فرستاده خداست، هر کس او را از خود براند، خدا را ردّ کرده و هر کس به او چیزی ببخشد، به خدا داده است».

دیدم که به عرش شور و شوقی بر پاست 

 برپا گر این بزم شعف ذات خداست

گفتم به خرد چه اتفاق افتاده

 گفتا که عروسی علی و زهرا است

سالروز ازدواج حضرت علی علیه السلام و حضرت فاطمه سلام  الله علیهامبارک باد

بر اساس پاره ای از روایات، اسرافیل اولین فرشته ای بود که فرمان خداوند را اطاعت کرد و بر حضرت آدم علیه السلام سجده کرد. در روایتی غیرمشهور آمده است که در جریان مؤاخات فرشته با پیامبر  (صلی الله علیه و آله)‌ ؛

اسرافیل با حضرت آدم علیه السلام ،

میکائیل با حضرت ابراهیم علیه السلام ،

و جبرئیل با پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله پیمان برادری بستند.

امام علی (ع) در حدیثی فرموده است که روزی کسانی با پرچم سیاه پیدا شده، مردم را به حق دعوت می کنند ولی خودشان در راه حق نیستند.

این افراد، خود را با کنیه هایی همچون ابوخالد،ابوداود و نسب هایی که عموماً نام شهرهاست، معرفی می کنند مثل ابوخالد فلسطینی، ابوداود مصری یا ابوخالد کولابی.

در پیش بینی حضرت علی (ع) آمده است که این افراد مو های درازی همچون موهای زنان دارند و اینکه در نهایت بین این گروه که نشان آنها، یک پرچم سیاه است، اختلاف افتاده و از بین می روند.

بنا بر روایات موجود چند ماه پس از واقعه نهروان سه تن از بزرگان خوارج با هم قرار گذاشتند که امام علی (ع) و معاویه و عبد اللّه بن عاص را یک شب بکشند.
آن‌که قتل امام علی (ع) را به عهده گرفته بود عبد الرحمن بن ملجم مرادی بود. او به کوفه آمد و در آنجا زنی را به نام قطام از قبیله تیم الرباب که پدر و برادرش در واقعه نهروان کشته شده بودند ملاقات کرد.
چون زنی زیبا بود ابن ملجم از او خواستگاری کرد و او مهر خود را یک بنده و یک کنیز و سه هزار درهم و کشتن امام علی (ع) تعیین کرد.
ابن ملجم که خود برای این کار آمده بود پذیرفت و دو تن دیگر به نام وردان و شبیب بن بجره با او همدست شدند و در شب نوزدهم رمضان سال ۴۰ ه.ق هنگام نماز بر آن حضرت حمله کردند و ابن ملجم با شمشیر بر فرق ایشان زد.
این شمشیر که آلوده به سم بود کار خود را کرد و آن حضرت پس از دو روز بر اثر زخم آن به شهادت رسید.

← زمان شهادت‌ امام علی
شهادت ایشان روز بیست و یکم ماه رمضان بود. آن حضرت وصیت فرموده بود که قاتل او را بیش از یک ضربت نزنند و او را مثله نکنند و در مدتی که زنده است از همان غذایی که خودشان می‌خورند، به او بدهند. قبر آن حضرت را در ابتدا از ترس مخالفان مخفی داشتند و جز خواص ایشان از آن محل کسی آگاه نبود و این قبر همان است که در نجف در محلی به نام غری است و اکنون زیارت‌گاه مسلمانان و مطاف شیعیان جهان است.

منبع: http://www.wikifeqh.ir/