مردم نماز را بمیرانند
امانت را ضایع کنند
دروغ گفتن را حلال شمارند.
ربا بخورند.
رشوه بگیرند.
ساختمان محکم سازند، و دین به دنیا فروشند.
سَفیهان را به کار گمارند.
با زنان مشورت کنند.
پیوند خویشان را پاره نمایند.
هواپرستی پیشه سازند.
خون یکدیگر را بی ارزش بدانند.
حِلم و بردباری در میان آنها نشانه ی ناتوانی باشد.
ظلم و ستم باعث فخر گردد.
اُمرا فاجر، وزرا ظالم، سرکردگان دانا خائن، و قاریان[قرآن] فاسق باشند.
اعمال زشت، گفتار بهتان آمیز، گناه و طغیان و تجاوز، علنی باشد.
قرآن ها زینت شود.
مسجدها نقاشی و رنگ آمیزی، و مناره ها بلند گردد.
اشرار مورد عنایت قرار می گیرند.

صف ها درهم بسته شود،خواهش ها مختلف باشد و پیمان ها نقض گردد.
زن ها به واسطه ی میل شایانی که به امور دنیا دارنددر امر تجارت شوهران خود شرکت جویند.
صداهای فاسقان بلند گردد و از آنها شنیده شود.
بزرگ قوم رذل ترین آنهاست.
شخص فاجر به ملاحظه ی شرّش تقیّه شود. دروغگو تصدیق شود و خائن امین گردد.
زنان نوازنده آلات طرب و موسیقی به دست گرفته و نوازندگی کنند.
مردم پیشینیان خود را لعنت نمایند؛ زن ها بر زین ها سوار شوند و زنان به مردان و مردان به زنان شباهت پیدا کنند.
شاهد بدون اینکه از وی درخواست شود شهادت می دهد و دیگری بخاطر دوست خود برخلاف حق گواهی دهد.
احکام دین را برای غیر دین بیاموزند و کار دنیا را بر آخرت مقدم بدارند.
پوست میش بر دل های گرگ ها بپوشند درحالی که دل های آنها از مردار متعفن تر و از صَمغ بدتر است.

منبع:آخرین امام (ع) ، حمید قلندری بردسیری ، چاپ هفتم 1389 ،