نظر علاّمه طباطبایی در آیات آفرینش آسمان‌ها بر آن است که از مجموع آیات مربوط به آفرینش آسمان‌ها در قرآن ، چهار مطلب درباره آسمان‌های هفت‌‌گانه به دست می‌آید:

۱. از ظاهر (نَه صریح) آیات فهمیده می‌شود که آسمان دنیا از این هفت آسمان، جهان ثوابت و سیّارات است که بالای سر ما قرار دارند.

۲. همه‌ آسمان‌های‌ هفت‌گانه، مخلوقات جسمانی، و‌ هفت طبقه بر روی هم هستند و نزدیک‌‌ترین آن‌ها به ما، جهان ثوابت و سیارات (آسمان دنیا) است.

۳. مقصود از سماوات سبع، اجرام آسمانی یا خصوص بعضی از آن‌ها، مانند خورشید و ماه نیست.

۴. مواردی از آیات و روایات که به جای‌گاه ملائکه بودن آسمان‌ها یا این‌که آسمان درهایی دارد که به روی کافران باز نمی‌شود و این‌که اشیا و روزی‌ها از آن‌جا نازل می‌شوند و مانند این امور اشاره دارد، کاشف از آن است که این امور به‌ آسمان‌های هفت‌گانه، نوعی‌ تعلّق دارند که مانند تعلّق اجسام به جای‌گاه جسمانیشان نیست؛ زیرا امور یاد شده همگی غیر جسمانی هستند؛ پس روشن می‌شود برای فرشتگان ، عوالم هفت‌‌گانه ملکوتیه‌ای وجود دارد که آن‌ها جسمانی نیستند.

این عوالم در آیات و روایات، آسمان‌های هفت‌‌گانه نامیده شده و خواص و آثار آن‌ها به‌ ظاهر آسمان‌های جسمانی نسبت داده شده است تا فهم مخاطبان معمول به آن برسد.

منبع : ویکی فقه