بعد از اينكه در احاديث و نصوص ديگر شرف و عزّت را معنا كرد, فرمود: «شَرَفُ‏ الْمُؤْمِنِ‏ قِيَامُ اللَّيْلِ وَ عِزُّهُ اسْتِغْنَاؤُهُ عَنِ النَّاس‏»؛[4] شرف مؤمن در اين است كه در آن نشئه‌اي كه بسياري از افراد خاموش هستند يا خواب میباشند و فضا آرام است، او با خداي خود گفتگو كند و سحرخيز باشد «شَرَفُ‏ الْمُؤْمِنِ‏ قِيَامُ اللَّيْلِ». اين نماز شب خواندن و شب‌زنده‌داري راه را براي گفتگو با «الله» باز مي‌كند. بعد از اينكه روشن شد که انسان يك موجود ابدي است و مرگ چاله و گودال و چاه نيست كه انسان در چاله فرو برود، بلکه مرگ طبق بيان نوراني سيدالشهداء(سلام الله عليه) مَعبر و پل است که انسان از اين پل مي‌گذرد و به آن طرف كه ابديّت است مي‌رسد؛ انسان نمي‌پوسد، انسان از پوست به در مي‌آيد! انسان نمي‌ميرد، انسان مرگ را مي‌ميراند! از اين بيان شيرين‌تر و لذيذتر و كامياب‌تر كجا مي‌بينيد؟! اين عموماً حرف همه انبياست و اختصاصاً خصوص قرآن كريم است كه انسان مرگ را مي‌ميراند، نه اينکه بميرد! نفرمود «كُلُّ نَفْسٍ يَذُوقُهَا المَوت» که هر كسي را مرگ مي‌چشد، فرمود هر كسي مرگ را مي‌چشد: ﴿كُلُّ نَفْسٍ ذائِقَةُ الْمَوْتِ﴾؛[5] هر ذائقي مذوق را هضم مي‌كند، ما مرگ را مي‌ميرانيم و وارد صحنه‌اي مي‌شويم كه ديگر مرگ نيست! اين بيان مخصوص وحي الهي است؛ اگر انسان مرگ را مي‌ميراند، نه بميرد! اگر انسان از پوست به در مي‌آيد ـ نه بپوسد ـ شرف جاودانه مي‌طلبد و شرف جاودانه فقط در كنار سجاده نماز شب است که فرمود: «شَرَفُ‏ الْمُؤْمِنِ‏ قِيَامُ اللَّيْلِ».

منبع