آسمانِ چهارم

آیت الله حائری در نجف بودند که این خاطره را با یک واسطه آیت الله اراکی بیان کردند که وقتی من در نجف بودم و تحصیل می کردم خواب دیدم که فردی در خواب گفت که شما 10 روز بیشتتر مهلت نداری و بعد از این مدت عمرت به پایان می رسد. روز دهم روز جمعه ای بود که همراه دوستان به باغی رفتیم درحالی که خواب را فراموش کرده بودم و در آن باغ کم کم من تب و لرز گرفتم و با گذر زمان بیشتر شد طوری که روی پایم نمی توانستم بمانم دوستانم ما را به شهر رساندند و وقتی وارد منزل شدم توانی نداشتم و من را روبه قبله گذاشتند در حالت موت بودم یکدفعه دیدم سقف منزل شکافته شد و عزرائیل آمد تا جان مرا بگیرد در همین لحظه متوسل شدم به امام حسین علیه السلام و گفتم پروردگارا اگر جان مرا می خواهی بگیری دستم خالی است و عملی برای آخرت انجام ندادم و به من مهلت دهید که با دست پر بیایم سپس من شفا گرفتم .
از آن تاریخ به بعد آقای حائری هر روز قبل از تدریس ابتدا روضه ی امام حسین علیه السلام را می خواندند و سپس درس را شروع می کردند. بعد از مدتی آیت الله حائری از نجف به قم می آیند و حوزه ی علمیه ی قم را تأسیس می نمایند. توسل به امام حسین علیه السلام باعث می شود که حوزه ی علمیه ی قم شکل بگیرد تا در عرصه ی جهانی وارد عمل شود.

آیت الله سید اسدالله مدنی در ساعت ۱۳/۴۵ بیستم شهریور ۱۳۶۰ پس از اتمام مراسم نماز جمعه توسط سازمان مجاهدین خلق به شهادت رسید.

در بیست و یکم شهریورماه پیکر او در تبریز و قم تشییع و در حرم حضرت معصومه به خاک سپرده شد.

امام خمینی در پیامی وی را شخصیتی دانست که عمری را در تهذیب نفس و خدمت به اسلام و تربیت مسلمانان و مجاهده در راه حق علیه باطل گذرانده است.

سخنان رهبری درمورد بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران از زبان آیت الله طالقانی 

روز بزرگداشت ابوریحان بیرونی را گرامی می داریم و یک نکته ی اخلاقی از شخصیت او را متذکر می شویم و آن این است که نبض او برای اهل بیت می زد آری ابوریحان این فیلسوف و پدر علم انسان‌شناسی، زمین‌سنجی و هندشناسی، بنیان‌گذار مکانیک تجربی و نجوم تجربی،پیشگام در روان‌شناسی تجربی و شرکت‌کننده در بسیاری از زمینه‌های علمی وجودش از عشق به اهل بیت علیهم السلام  لبریز بود.

مهمترین اثر ایشون بحارالانوار هستش که به گردآوری احادیث و سخنان اهل بیت علیهماالسلام پرداختند این حاکی از آن است که ترویج و نشر آثار این عزیزان خود یکی از بزرگترین وظیفه ی مبلغان دین است.

به قلم خودم

«مَنْ اَتَیَ اللّه چه مفهومی دارد»؟

یک روز مرحوم استاد علامه طباطبایی صاحب تفسیر «المیزان» به اصفهان آمده و با این بانوی اندیشمند دیدار نمود. فردای همان روز بانو امین به یکی از شاگردان خود گفت: «دیروز این مرد بزرگ و دانشمند با آن مراتب رفیع علمی خویش آمده و از این حقیر راجع به «اِلاّ مَنْ اَتیَ اللّه َ بِقلبٍ سلیم» می پرسید یعنی چه؟ یعنی ایشان که استادند از من که شاگردم می پرسند اِلاّ مَنْ اَتیَ اللّه َ بِقلبٍ سلیم چه مفهومی دارد؟ در صورتی که خودشان مَنْ اَتیَ اللّه َ بقلبٍ سلیم بودند».(1)

بعد از اينكه در احاديث و نصوص ديگر شرف و عزّت را معنا كرد, فرمود: «شَرَفُ‏ الْمُؤْمِنِ‏ قِيَامُ اللَّيْلِ وَ عِزُّهُ اسْتِغْنَاؤُهُ عَنِ النَّاس‏»؛[4] شرف مؤمن در اين است كه در آن نشئه‌اي كه بسياري از افراد خاموش هستند يا خواب میباشند و فضا آرام است، او با خداي خود گفتگو كند و سحرخيز باشد «شَرَفُ‏ الْمُؤْمِنِ‏ قِيَامُ اللَّيْلِ». اين نماز شب خواندن و شب‌زنده‌داري راه را براي گفتگو با «الله» باز مي‌كند. بعد از اينكه روشن شد که انسان يك موجود ابدي است و مرگ چاله و گودال و چاه نيست كه انسان در چاله فرو برود، بلکه مرگ طبق بيان نوراني سيدالشهداء(سلام الله عليه) مَعبر و پل است که انسان از اين پل مي‌گذرد و به آن طرف كه ابديّت است مي‌رسد؛ انسان نمي‌پوسد، انسان از پوست به در مي‌آيد! انسان نمي‌ميرد، انسان مرگ را مي‌ميراند! از اين بيان شيرين‌تر و لذيذتر و كامياب‌تر كجا مي‌بينيد؟! اين عموماً حرف همه انبياست و اختصاصاً خصوص قرآن كريم است كه انسان مرگ را مي‌ميراند، نه اينکه بميرد! نفرمود «كُلُّ نَفْسٍ يَذُوقُهَا المَوت» که هر كسي را مرگ مي‌چشد، فرمود هر كسي مرگ را مي‌چشد: ﴿كُلُّ نَفْسٍ ذائِقَةُ الْمَوْتِ﴾؛[5] هر ذائقي مذوق را هضم مي‌كند، ما مرگ را مي‌ميرانيم و وارد صحنه‌اي مي‌شويم كه ديگر مرگ نيست! اين بيان مخصوص وحي الهي است؛ اگر انسان مرگ را مي‌ميراند، نه بميرد! اگر انسان از پوست به در مي‌آيد ـ نه بپوسد ـ شرف جاودانه مي‌طلبد و شرف جاودانه فقط در كنار سجاده نماز شب است که فرمود: «شَرَفُ‏ الْمُؤْمِنِ‏ قِيَامُ اللَّيْلِ».

منبع

کلام مقام معظم رهبری در مورد سومین شهید محراب آیت الله صدوقی

«او تسلیم و مطیع امام بود; فکرش و عقیده‏ اش و عملش در جهت و در خط فکر عقیده و عمل امام بود و هیچگونه رای و فکری را بر رای و فکر امام ترجیح نمی ‏داد . به همین دلیل بود که از اول انقلاب تا آخر، مواضع ایشان یک مواضع صد در صد صحیح و درست‏ بود .»

بخشی مهمی از برخوردهای کلامی و فعالیت شیخ صدوق مربوط به موضوع مهدویت بوده. بحث‌هاى بسيارى که صدوق در مدت اقامت خود در رى در موضوعات مختلف اسلامى به ويژه در دو موضوع مهم امامت و غیبت حضرت ولی عصر(عج) با رهبران مذاهبی مختلف انجام داد. حاصل آن گفتگوها که برخى نيز در حضور رکن الدوله بود کتاب‌هاى ارزشمندى است که از آن فقیه نامى باقى مانده است .لذا در اینجا فقط به عواملی که منوط به این حیطه می شوند، می پردازیم.